"Dancer in the Dark" Review

Κάποιες ταινίες απευθύνονται στην καρδιά και το ρομαντισμό. Άλλες στο μυαλό. Άλλες στο μάτι και τον οπτικό εντυπωσιασμό. Και το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε όλα τα παραπάνω.  Πρόκειται για ένα δημιούργημα-σοκ το οποίο όχι μόνο σε καθηλώνει σε όλη τη διάρκειά του, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί κάθε είδους σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό σου, να κάνει δυνατή την παρουσία της, και να σε τραντάξει για τα καλά. Εάν θέλετε να περάσετε ένα όμορφο δίωρο, καλύτερα να το ξεχάσετε, καθώς όλες οι ταινίες του Lars von Trier (ή τουλάχιστον όσες έχω δει προς το παρόν), σε προειδοποιούν ακόμα και από τον τίτλο τους πως δεν αστειεύονται.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για αυτό το έργο;  Με τη  φράση της Bjork «στα μιούζικαλ δε συμβαίνει τίποτα κακό» ο Δανός δημιουργός έρχεται να μας πει μέσα στα μούτρα την πικρή, κατά την άποψή του, αλήθεια, πως δηλαδή η ζωή δεν είναι όπως οι ταινίες. Σε αυτό το σουρεαλιστικό μιούζικαλ, που δε θυμίζει σε καμία περίπτωση αυτό που φαντάζεται ο καθένας για τις ταινίες του είδους, επιχειρείται και επιτυγχάνεται η πλήρης κατακραυγή του δυτικού συστήματος και τρόπου ζωής. Από τη σκηνή με την αμερικανική σημαία, μέχρι τη δίκη και την «ειδική μεταχείριση» της νεαρής μετανάστριας από τη δικαιοσύνη, η ταινία βρίθει από σημάδια αντίδρασης στο σύγχρονο ατομικισμό. Με άμεσες πολιτικές προεκτάσεις εναντίον του καπιταλισμού και της θεοποίησης του χρήματος, οι ορκισμένοι εχθροί του θα πουν πως θέλει να μας προσηλυτίσει και να μας βγάλει τα ναρκισσιστικά του απωθημένα. Το σίγουρο είναι ότι μας κάνει να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε εάν η ζωή γύρω μας είναι αυτή που ονειρεύεται ο καθένας, και κατά πόσο έχουμε καταφέρει να είναι όλοι ίσοι, όχι μόνο απέναντι στο νόμο, αλλά και στις ευκαιρίες. Η απάντηση που μας δίνει ο Δανός είναι ένα τρανταχτό όχι. Κάποιοι, λοιπόν, μπορεί να βρουν την ταινία προπαγανδιστική ή προσκολλημένη,  τουλάχιστον θα συγκινηθούν με την ανεπανάληπτη Bjork που, αν και τα τραγούδια της προσωπικά πέρα από τους σκληρούς στίχους δεν με ενθουσίασαν, κάνει μία μοναδική εμφάνιση στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας εργάτριας μητέρας με προβλήματα όρασης, που ως μόνη διέξοδο από τα προβλήματά της βρίσκει τα μιούζικαλ, το μόνο που δίνει νόημα στη ζωή της στην Αμερική πέρα από τα χρήματα που έχει ανάγκη. Δυνατά συναισθήματα, σκέψεις γύρω από την ανθρώπινη φύση, και πάνω από όλα ένα ανατρεπτικό σενάριο. Ένας συνδυασμός που καθιστά την ταινία must see, ανεξάρτητα με το εάν έχετε ή όχι σε εκτίμηση το δόγμα 95. Λόγος για τους συμπρωταγωνιστές νομίζω δε χρειάζεται να γίνει, από τη στιγμή που πρόκειται για one woman’s show.

Ο Lars von Trier καταφέρνει για μια ακόμα φορά να κάνει αυτό που ίσως επιδιώκει· να διχάσει τους σινεφίλ και να αποκτά διαρκώς καινούργιους θαυμαστές ή καινούργιους εχθρούς. Κάθε καλλιτέχνης άλλωστε κρύβει λίγη τρέλα μέσα του, και ο συγκεκριμένος μάλλον έχει αρκετή.