"Cape Fear" Review

Συνεχίζουμε, λοιπόν, ένα χρόνο μετά, και έχοντας δει αρκετές ταινίες (για τις οποίες θα ‘πρεπε να σας έχουμε ενημερώσει βέβαια, αλλά τέλος πάντων), με κλασσικό κινηματογράφο και ξανά Martin Scorsese. Ομολογώ πως δε γνώριζα πως θα μπορούσε ο Iταλός να δημιουργήσει με τον γνωστό του τρόπο ένα τόσο καλό θρίλερ, μιας και μας έχει συνηθίσει σε ταινίες άλλου τύπου. Το όνομά του, τελικά, είναι κάτι παραπάνω από εγγύηση, και η εξαιρετική ερμηνεία του De Niro, απογειώνει το Cape Fear.

Βρισκόμαστε στην Αμερική, λοιπόν, όπου ένας δικηγόρος βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν πρώην φυλακισμένο για βιασμό, τον Max Cady, του οποίου την υπεράσπιση είχε αναλάβει, αλλά μάλλον δεν τα κατάφερε πολύ καλά. Εκείνος θεωρεί πως φταίει ο δικηγόρος, και από τη στιγμή που αποφυλακίζεται απειλεί τον ίδιο και την οικογένειά του με άγνωστους σκοπούς, που στη συνέχεια της ταινίας ανακαλύπτονται τρομάζοντας τους θεατές και δίνοντας ουσιαστικό νόημα στο έργο…

Η αρχικά χαλαρή διάθεση και ο ήρεμος ρυθμός της ταινίας, δίνει σιγά σιγά τη θέση του σε μια αγωνιώδη κατάσταση ενός κυνηγιού γάτας-ποντικιού, με πολλά σημεία κορύφωσης.  Και ενώ θα μπορούσε ο σκηνοθέτης να μπει στο τρυπάκι της απλά γρήγορης πλοκής «για να χαρεί το μάτι» του θεατή, δεν αποφεύγει να αναπτύξει πλήρως τους χαρακτήρες και κυρίως του πανέξυπνου και ταυτόχρονα παρανοϊκού εκδικητή, αλλά και του φοβισμένου οικογενειάρχη. Σε αυτό, βέβαια, βοηθά η παρουσία του  Robert De Niro, (κατά την άποψή μου φτάνει το επίπεδο εκείνης στο Οργισμένο Είδωλο) ο οποίος δίνει ρεσιτάλ. Μία ιδιαίτερα καλή ερμηνεία για τον Nick Nolte, μία ψιλοαδιάφορη σύζυγος, αλλά και μια, αρκετά καλή στο ρόλο της, νεαρή κοπέλα που παλεύει για την ανεξαρτητοποίησή της από το οικογενειακό περιβάλλον και για την παραδοχή ότι είναι πλέον γυναίκα, κάτι που θα την κάνει ευάλωτη στα σχέδια του πρώην(????) βιαστή.  Πέρα από αυτά, όμως, ο Scorsese μας δίνει και food for thought, αφού το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της δικαιοσύνης, της αλήθειας, και της αυτοδικίας. 

Λοιπόν, αρκετά spoilers είπαμε, μπορεί και να σας χάλασα λίγο το πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά η εξέλιξη και οι ανατροπές αξίζουν τον κόπο. Για αυτό άλλωστε θεωρείται ένα από τα κλασσικά θρίλερ του περασμένου αιώνα, το οποίο δυστυχώς μάλλον βγήκε στους κινηματογράφους λάθος χρονιά, αφού έμεινε στη σκιά της Σιωπής των Αμνών και του Hannibal Lecter. Δε θα σας απογοητεύσει..

Come out, come out wherever you are…